پاسخ برخی شاخص‎های عملکرد ریوی به یک جلسه فعّالیّت بی‎هوازی در هوای آلوده در مردان جوان

چکیده هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ شاخص‎های عملکرد ریوی به فعّالیّت بی‎هوازی در هوای آلوده بود. روش کار: در این تحقیق 20 مرد سالم (40/0±40/22 سال) به صورت تصادفی به دو گروه، تجربی (10نفر) و کنترل (10نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی یک جلسه فعّالیّت بی‎هوازی را به مدّت 21 دقیقه با توان 285 وات به صورت دوره‎های فعّالیّت 1 دقیقه‎ای و 2 دقیقه استراحت با 7 تکرار در هوای آلوده روی دوچرخه کارسنج انجام دادند. گروه کنترل همین جلسه فعّالیّت را در شرایط هوای سالم انجام دادند. آزمون عملکرد ریوی قبل، بلافاصله (پس آزمون اول) و 24 ساعت بعد (پس آزمون دوم) از اجرای هر فعّالیّت اجرا شد. نتایج: برای تجزیه و تحلیل داده‎ها از آنالیز واریانس با اندازه‎گیری‎های مکرّر و t مستقل برای تعیین تفاوت بین گروه‎ها استفاده شد. نتایج نشان داد، فعّالیّت بی‎هوازی در هوای آلوده باعث کاهش معنادار fvc، 75 ـ25 fefدرصد (پس آزمون اول و دوم) و fev1 (پس آزمون اوّل) در گروه تجربی می‎شود (05/0p نتیجه گیری: با توجّه به مرور مطالعات گذشته در حالی که انجام فعّالیّت بدنی هوازی باعث کاهش شاخص‎های عملکرد ریوی می‎شود، به نظر می‎رسد فعّالیّت بی‎هوازی در هوای آلوده نیز باعث کاهش شاخص‎های عملکرد ریوی از جمله (fvc، %75 ـ25fef در پس آزمون اوّل و دوم و fev1 فقط در پس آزمون اوّل) می‎شود.